“WHO ประกาศให้ Mpox กลายเป็นภาวะฉุกเฉินทางด้านสาธารณสุขระหว่างประเทศอีกครั้ง” (14 สิงหาคม 2567)
ฝีดาษลิง คือ โรคติดต่อที่เกิดจากไวรัส monkeypox (Mpox) ซึ่งจัดอยู่ในกลุ่มเดียวกับไวรัสโรคฝีดาษหรือโรคไข้ทรพิษ (Orthopoxvirus) Mpox จำแนกได้เป็น 2 สายพันธุ์ คือ clade I และ clade II ปัจจุบันประเทศไทยพบผู้ป่วยติดเชื้อ Mpox สายพันธุ์ clade Ib แล้ว 1 ราย (กรมควบคุมโรค, 22 สิงหาคม 2567)
ฝีดาษลิง มักแสดงอาการภายใน 1–21 วันหลังได้รับเชื้อ โดยอาการแสดงทั่วไป ได้แก่ ผื่นหรือตุ่มเล็ก ๆ ตามผิวหนัง ไข้ ปวดศีรษะ ปวดเมื่อยตามร่างกาย ปวดหลัง ไม่มีแรง เจ็บคอ และต่อมน้ำเหลืองโต
ฝีดาษลิง ติดต่อผ่านการสัมผัสผิวหนังหรือสารคัดหลั่งของสัตว์หรือคนที่ติดเชื้อ หรือวัตถุที่ปนเปื้อนเชื้อ ดังนั้น การล้างมือด้วยสบู่ สวมหน้ากากอนามัย หลีกเลี่ยงการสัมผัสกับสัตว์ป่วยหรือผู้มีประวัติเสี่ยง รวมถึงการไม่ใช้สิ่งของร่วมกับผู้อื่น จึงเป็นหนึ่งในวิธีป้องกันการติดเชื้อได้
การรับวัคซีนฝีดาษลิง ก่อนสัมผัสเชื้อสามารถป้องกันการติดเชื้อได้ กลุ่มเสี่ยงที่ควรได้รับวัคซีน ได้แก่ บุคลากรสาธารณสุขแนวหน้า ผู้มีประวัติสัมผัสใกล้ชิดกับผู้ป่วยติดเชื้อ กลุ่มชายรักชาย ผู้ที่มีคู่นอนหลายคน รวมไปถึงกลุ่ม Sex workers
โดยเป้าหมายของการรักษาฝีดาษลิง ได้แก่ การรักษาผื่นหรือตุ่ม ลดไข้ บรรเทาอาการปวด และป้องกันอาการแทรกซ้อน นอกจากนี้ การได้รับวัคซีนภายใน 4–14 วันหลังการได้รับเชื้อ (หากยังไม่แสดงอาการ) อาจช่วยป้องกันการเกิดโรคได้
